Onzekerheid in de opvoeding met kinderen en tieners

Als gezinscoach ervaar ik vaak grote onzekerheid bij ouders over diverse zaken in de opvoeding. Voel jij je ook wel eens onzeker hierin? Dat is niet raar. De ideeën, die je om je heen hoort hierover, zijn vaak tegenstrijdig en iedereen heeft zijn eigen mening over opvoeding. Het is goed om handvatten te hebben voor het opvoeden van je kinderen. Maar ik geloof dat het ook belangrijk is om je eigen hart te volgen in hoe je dingen wilt aanpakken.

Maar hoe je dat hart duidelijk kunt horen, is natuurlijk ook nog wel een vraag. Want weet jij het verschil tussen emotie/ego en gevoel/intuitie? Het zijn allemaal dingen die we kunnen voelen. Voor mij heeft het ‘je hart kunnen voelen en volgen’ met bewustwording te maken. Pas als je jouw emoties begrijpt of onderkent en inziet dat je ego je probeert te ‘beschermen’ voor iets dat (vroeger) niet aangenaam was/is, kan je bewust kiezen om je gevoel/hart/intuïtie meer te laten spreken. Je wordt minder afgeleid door (heftige) lichamelijke reacties, wat emoties nu eenmaal zijn. Ik heb hier een e-cursus over geschreven, dat je kan helpen om meer inzicht hierover te krijgen.

Onzekerheid in de opvoeding

Onzekerheid komt vaak voort uit wat anderen over jou denken, zeggen of gezegd hebben

Als je kind bent, vormt de mening van anderen (ouders, familie, vrienden) een groot gedeelte van wie je denkt dat je bent. Dat is vaak op latere leeftijd ook nog zo, mits je meer bewust wordt over jezelf. Als mens vormen we dus al vroeg ons zelfbeeld naar de spiegel die de ander ons voorhoudt. Of dit reëel is, is dus maar de vraag.

Daarom is het belangrijk om onze kinderen niet te stikkeren met eigenschappen (of rollen) die ze ‘zijn’. Want het gedrag dat we laten zien, is NIET wie we zijn! Als we leren het gedrag te benoemen in plaats van de persoon, ook als we positieve dingen zeggen, kan zelfvertrouwen groeien, omdat er dan wordt gevoeld: dit is iets wat ik KAN!  Want serieus, wie we ‘zijn’, is veel groter dan we kunnen bevatten. We hebben zoveel mogelijkheden en potentieel. Het is wel belangrijk om te weten dat onze keuzes daarin wel bepalend zijn.

Hoe kan je meer zelfvertrouwen ervaren?

Zelfvertrouwen betekent geloven in jezelf. Voelen dat je iets kunt, je straalt dat gevoel dan ook uit. Je twijfelt er niet aan dat iets je gaat lukken. Je staat stevig en laat je niet wegduwen. Als je zelfvertrouwen hebt, ben je vol vertrouwen. Je durft ergens op af te stappen en voor jezelf of voor een ander op te komen. Zelfvertrouwen bouw je op. Hoe vaker dingen lukken, hoe meer zelfvertrouwen je krijgt. [Bron: Virtuesproject.com]

Als je dit leest, begrijp je wel dat je de lat niet te hoog moet leggen, niet voor jezelf noch voor de ander, want als iets je lukt, krijg je meer zelfvertrouwen. Ook helpt het om ondersteuning te ervaren. (Soms moet je leren hierom te vragen!) Kijk maar naar Anouk op de foto! Als je er niet alleen voor staat, voel je meer kracht en moed. En als het soms niet zo goed gaat, kan het vertrouwen en de vriendschap of liefde van de ander je sterken om het nog een keer te proberen. Zonder dat je ‘je gezicht’ hoeft te verliezen. Want wat je doet of niet doet, is niet wie je BENT!

Als we kijken naar wat er WEL goed gaat en ons daarop richten groeit ons zelfvertrouwen. Dat is vaak het probleem, want we zijn sneller geneigd om te kijken naar wat er niet goed ging en wat er beter moet, omdat we zelf zo opgevoed zijn. Als je hier meer training in wilt, meld je dan aan voor mijn online opvoedcursus!

Spiegels

Ik ben van mening dat kinderen bijzondere spiegels zijn van hun ouders. Alleen is dat ‘spiegelbeeld’ soms niet makkelijk te vertalen. Omdat kinderen vaak het tegenovergestelde spiegelen dan dat wat de ouder zelf doet, (maar misschien wel diep van binnen voelt of eigenlijk wilt.) Dat komt omdat er altijd een verlangen naar balans is. Tegenstellingen vormen samen een eenheid. En of we dit ervaren of niet, we vormen een eenheid met onze kinderen. Dat lijkt soms verre van waar en dat geeft veel onzekerheid, want eenheid is een belangrijk onderdeel om de veiligheid te ervaren waarna we op zoek zijn. Als we dat spiegelen beter gaan begrijpen, wordt de onzekerheid ook minder.

Een voorbeeldje: je tiener (en misschien ook wel je partner ?) zit voor jouw gevoel de hele tijd (als hij/zij thuis is) maar op de bank te hangen voor de tv met mobieltje, terwijl jij al het werk ‘moet’ doen. Waarom helpt hij/zij niet mee en nemen ze geen verantwoordelijkheid voor hun eigen spullen en moet je elke keer maar weer vragen om de dingen die je al honderd keer hebt gezegd?

Misschien kan je het zo zien: je tiener is moe. Heeft veel gedaan op school, misschien nog een bijbaantje, ingewikkelde dingen met vrienden aangehoord. Hormonaal gebeurt er ook van alles in het lijf, waardoor je vaak moeilijk in slaap kunt komen ’s nachts… Zoekt nu afleiding om even tot rust te komen, maar thuis is er vaak ook nog van alles… (Gezeur!) Het gevolg: het kind sluit zich af. Als ouder verlang je ook naar wat meer rust en minder gedoe, maar ga je in een ‘overdrive’ omdat niemand anders het doet. Maar dat houdt de situatie in stand. Als jij harder trekt, hoeft de ander zachter te lopen. In beide gevallen is er vooral balans nodig en meer rust en begrip voor elkaar. Maar wat gebeurt er? Confrontatie, geschreeuw, boosheid en onzekerheid door onbegrip.

Mijn advies

Maak het leven wat eenvoudiger en plezieriger voor jezelf en je kind(eren). Eis niet teveel van jezelf en de ander, doe het hoognodige en plof ook eens lekker op die bank. Iedereen is moe aan het eind van de dag, morgen weer nieuwe mogelijkheden. Een goede sfeer is beter dan een perfect opgeruimd huis met ruzie. Ga in gesprek op een ontspannen moment, overleg de mogelijkheden van jezelf en de ander.

Maak daarna een aantal (zo min mogelijk) redelijke tweezijdige afspraken, dus een overeenkomst van BEIDE partijen. En spreek vooral met jezelf af om de verantwoordelijkheid van de ander, dus ook de consequenties (de gevolgen als iemand er voor kiest iets niet te doen), bij de ander te laten. En ja, daar is soms best wat oefening voor nodig! Maar ook jij kan dat!

Wat was nu de spiegel? Kan je het zien? Diep in je hart zou je wellicht ook graag op die bank willen ploffen en zou het niet heerlijk zijn als alles vanzelf zou gaan? De boosheid (emotie) komt vaak omdat je niet krijgt wat je wilt of verlangt (ego). En dat is nou juist waar verantwoordelijkheid om gaat… Wil je iets? Dan moet je er zelf wat voor doen! Dat kan je je kinderen het best leren als je daarin een voorbeeld bent. Lijkt het je interessant/leuk om hier meer mee te oefenen?

Daar wil ik graag bij helpen. Ik heb daar ook een mooie e-cursus voor gemaakt met 4 modules.

Laten we eens kennismaken als je graag wat ondersteuning wilt.

Motivatie brengt verandering

Zolang er geen noodzaak is, is er geen echte motivatie tot verandering! En anderen (je kinderen) zien meestal niet dezelfde noodzaak en dus kunnen ook niet gemotiveerd worden op jouw manier. Dus leer kijken en luisteren naar welke noodzaak de ander WEL voelt. Dan zal je resultaat krijgen!

Naast Gezinscoach ben ik ook Natuurgeneeskundig therapeut en kan ik jou helpen meer zelfvertrouwen te ervaren in je gezin.